Hugleiðingar á 65 ára afmælinu

Í dag er ég 65 ára: Ég fæddist á fæðingardeild Landspítalans 19. febrúar 1953. Ég var aufúsugestur í heiminn, frumburður foreldra minna, sem höfðu nýlega gengið í hjónaband og vildu gjarnan eignast barn. Þau eru því miður bæði látin. Faðir minn, Gissur Jörundur Kristinsson, framkvæmdastjóri Verkamannabústaðanna í Kópavogi, var raunar aðeins 62 ára, þegar hann varð bráðkvaddur. Móðir mín, Ásta Hannesdóttir kennari, lést úr krabbameini 74 ára. Bæði voru þau langt undir meðalaldri síns kyns, sem er ískyggilegt, ef úrslitum um heilsu og langlífi ræður forritið úr foreldrunum, en ég get huggað mig við, að ég hef alltaf verið við hestaheilsu. Mig vantaði ekki einasta dag úr skóla vegna veikinda alla mína tíð. Ég bjó við gott atlæti í bernsku, ólst upp í Laugarneshverfinu, varð aldrei var við allt það böl, sem ég les nú um í blöðunum, varð snemma lestrarhestur, hafði gaman af að ganga í skóla. Eftirlætisgreinar mínar í æsku voru landafræði og saga, og ég man, hversu eftirvæntingarfullur ég var, þegar ég hóf að læra erlendar tungur. Þá opnuðust fyrir mér nýir heimar. Ég sé raunar eftir að hafa ekki lært fleiri erlendar tungur, frönsku, ítölsku, rússnesku. Mér leið vel í skóla, en líklega best í Oxford-háskóla, þar sem ég var 1981–1985. Mér leið líka vel á vinnustað mínum í Háskóla Íslands, en ekki síður í Stanford-háskóla, þar sem ég var öðru hvoru gistifræðimaður á níunda og tíunda áratug síðustu aldar. Nú hin síðari ár hef ég brugðið á sama hátt og farfuglarnir og hvalirnir og haldið á suðlægar slóðir, þegar veturinn sverfur að á Íslandi. Þar stunda ég aðallega mitt grúsk, rannsaka það, sem ég hef ekki tóm til að gera heima, sinni ritstörfum í næði. En eins og hvalirnir og farfuglarnir kem ég alltaf aftur, þegar vorar. Ég vona, að ég eigi eftir að koma oft heim aftur.