Fleiri kostir en evra

Í svissneska tímaritinu L’Agefi (Le Agence Économique et Financêre à Genéve) 8. september 2009 er sagt frá hugmyndum mínum um æskilegustu peningaskipan Íslendinga, en þær eru í fæstum orðum valfrelsi um gjaldmiðla í anda míns gamla lærimeistara, Friedrichs von Hayek. Seðlabankinn gæti gegnt hlutverki myntslátturáðs eins og víða hefur tíðkast, til dæmis í Hong Kong. Furðulegt er, hversu fáir gera sér grein fyrir, að Ísland hefur í raun haft tvímyntarkerfi áratugum saman, verðtryggða krónu í langtímasamningum og venjulega krónu til að greiða fyrir í sjálfsölum og á sundstöðum.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Agefi

Siðferðilegt endurmat kommúnismans

Ég birti ritgerð í 3. hefti 5. árg. Þjóðmála, „Siðferðilegt endurmat kommúnismans,“ 59.–73. bls., þar sem ég ræði um íslenska kommúnista í ljósi ályktunar Evrópuráðsins um ódæði kommúnista á tuttugustu öld og Svartbók kommúnismans, sem kom út 31. ágúst sl. Þetta hefti Þjóðmála er barmafullt af fróðlegu efni, og má sérstaklega nefna viðtal við Guðna Ágústsson, sem gekk aldrei í björg með auðjöfrunum og getur þess vegna horft kinnroðalaust um öxl.

Umræður á Morgunvaktinni

Ég ræddi um Svartbók kommúnismans við Árna Daníel Júlíusson sagnfræðing á Morgunvaktinni á Rás tvö í Ríkisútvarpinu klukkan átta að morgni þriðjudagsins 8. september 2009. Árni Daníel kvað rússnesku byltinguna hafa leitt til góðs þrátt fyrir ýmislegt, sem miður hefði farið. Til dæmis hefði lífi margra verið bjargað með góðri heilsugæslu þar eystra. Hefur hann skrifað í svipaðan dúr hér á Netinu. Ég benti á, að þetta var ekki bylting, heldur valdarán kommúnista. Margar aðrar þjóðir hefðu síðustu 100–200 árin tekið örum framförum án þess að drepa stjórnarandstæðinga eða reka úr landi, flytja heilar stéttir eða þjóðflokka nauðuga úr heimkynnum sínum, senda milljónir manna í þrælkunarbúðir, svipta menn málfrelsi, fundafrelsi, félagafrelsi og trúfrelsi og valda hungursneyðum ýmist vitandi vits eða af glæpsamlegri vanrækslu. Árni Daníel sagði einnig, að frelsi vestrænna manna hefði að mestu leyti takmarkast við Evrópu. Nýlenduþjóðir hefðu verið kúgaðar. Ég benti þá á, að Ráðstjórnarríkin voru mesta nýlenduveldi tuttugustu aldar og það, sem síðast hvarf frá nýlendustefnunni.

Viðtal við Björn Bjarnason á ÍNN

Ég var í viðtali við Björn Bjarnason í þætti þeim, sem hann stjórnar á sjónvarpsstöðinni ÍNN, kl. 21.30 miðvikudagskvöldið 2. september 2009. Við ræddum um Svartbók kommúnismans, sem kom út 31. ágúst, en Björn aðstoðaði mig talsvert við bókina og las prófarkir af nokkrum hluta hennar af sínum mikla dugnaði og áhuga. Margt bar á góma, meðal annars hvað helst hefði verið deilt um í tengslum við Svartbókina. Ég taldi, að það væri einkum þrennt: 1) Hversu margir hafa týnt lífi af völdum kommúnisma, um 85 eða um 100 milljónir manna? 2) Er réttlætanlegt að jafna saman kommúnisma og nasisma? 3) Að hve miklu leyti má rekja ógnarstjórn kommúnista á 20. öld til marxismans og að hve miklu leyti er um að ræða sögulegar hefðir í þeim ríkjum, sem þeir stjórnuðu?

Viðtal á Útvarpi Sögu

Ég var í þætti Höskulds Höskuldssonar á Útvarpi Sögu 99.4 miðvikudaginn 2. september kl. 17 ásamt Jóni G. Haukssyni, ritstjóra Frjálsrar verslunar, og Agli Jóhannssyni, forstjóra Brimborgar. Við ræddum um Svartbók kommúnismans, og töldu viðmælendur mínir allir, að mikill fengur væri að henni á íslensku. Ég sagði, að ég hefði viljað votta fórnarlömbum kommúnismans virðingu mína. Voðaverkin í nafni þeirrar hugsjónar mættu ekki gleymast fremur en glæpir nasista. Umræður voru fjörugar og málefnalegar.

Viðtal á X977

Ég var í útvarpsþættinum Harmageddon á útvarpsstöðinni X977 kl. 16 þriðjudaginn 1. september 2009, en stjórnendur þáttarins eru Frosti Logason og Þorkell Máni Pétursson. Við ræddum fyrst um Svartbók kommúnismans og síðan um lánsfjárkreppuna og bankahrunið. Meðal annars ræddum við um, hvort illvirki kommúnista á tuttugustu öld, sem Svartbókin er um, væru í rökréttu framhaldi af kenningu Marx eða frávik frá henni og hvort kommúnismi og nasismi væru skyldar stefnur. 

Svartbók kommúnismans

Svartbók kommúnismans, Livre noir du communisme, kom út hjá Háskólaútgáfunni 31. ágúst 2009 í þýðingu minni og undir minni ritstjórn. Íslenska útgáfan er 828 bls. Undirfyrirsögn er Glæpir, ofsóknir, kúgun. Þetta er stórfróðleg og vönduð bók. Alþjóðamálastofnun Háskóla Íslands, Stofnun stjórnsýslufræða og stjórnmála í Háskólanum og Samtök um vestræna samvinnu kynntu bókina á hádegisfundi í fundarsal Þjóðminjasafnsins á útgáfudaginn. Þar gerði sænski þingmaðurinn Göran Lindblad grein fyrir ályktun Evrópuráðsins frá því í janúar 2006 til fordæmingar glæpaverkum kommúnistastjórna um allan heim. Jón Baldvin Hannibalsson, fyrrverandi utanríkisráðherra, brást við erindi Lindblads, en einnig tóku Birgir Ármannsson alþingismaður, sem átti þátt í að greiða fyrir ályktuninni á vettvangi Evrópuráðsins, Alyson Bailes, kennari í alþjóðastjórnmálum og fleiri til máls. Björn Bjarnason, formaður SVS og fyrrverandi ráðherra, stjórnaði fundinum.

Jón Baldvin hefur birt innlegg sitt á heimasíðu sinni. Þar er fróðlegt að lesa athugasemd dr. Eyjólfs Kjalars Emilssonar, prófessors í heimspeki í Noregi og fyrrverandi eiginmanns Hjördísar Hákonardóttur hæstaréttardómara:

Þetta var flest alveg rétt og ágætt hjá Jóni Baldvin, þannig séð. En tvennt vildi ég gera athugasemdir við: (1) Hann talar um óhæfuverk katólsku kirkjunnar. Það má til sanns vegar færa en um flest af því sem hann nefnir (að vísu ekki krossferðir en það hefði eins getað verið) eru lúterska kirkjan og mótmælendakirkjur almennt meira sekar, ekki síst á Íslandi Hitt er (2) að Jón Baldvin, sem hefur skrifað svo marga ágæta pistla síðustu vikur og mánuði, skuli vera að eyða púðri í hann Hannes. Hann er ekki og hefur aldrei verið nema blaðra sem best er látin alveg óáreitt. Það mun farsælast.

Það er einmitt hugarfar eins og Eyjólfs Kjalars, virðingarleysið fyrir andstæðingum (sem hann telur ekki menn með full réttindi, tilfinningar, vit og vilja, verur af holdi og blóði, heldur aðeins „blöðrur“), sem ryður brautina til alræðis, hvort sem það er síðan kennt við nasisma eða kommúnisma.

 

„Siðlausa blaðamennskan“ var sannleikur

Ég birti grein í Morgunblaðinu sunnudaginn 30. ágúst í tilefni þess, að Svartbók kommúnismans kemur út daginn eftir, mánudaginn 31. ágúst. Þar rek ég ýmis skrif blaðsins um kommúnista 1924–1989, en þrír kunnustu ritstjórar blaðsins þetta tímabil, þeir Valtýr Stefánsson, Bjarni Benediktsson og Matthías Johannessen, gerðu sér glögga grein fyrir eðli kommúnismans og fræddu íslenskan almenning skilmerkilega um hann. Kynntu þeir lesendum blaðsins meðal annars lýsingar Antons Karlgren, Malcolms Muggeridge, Andrés Gide, Arthurs Koestler, Arnes Strøm, Richards Krebs og séra Jóhanns Hannessonar á ástandinu í kommúnistaríkjunum. Er það allt staðfest í Svartbók kommúnismans, en ýmsu bætt við úr nýfundnum skjölum í söfnum í Mið- og Austur-Evrópu. Gerðu íslenskir kommúnistar hins vegar iðulega hróp að Morgunblaðinu og höfundum þess. Þegar blaðið birti til dæmis skrif Arthurs Koestler úr bókinni Skýjaglópnum og flokksjálkinum (The Yogi and the Commissar) í árslok 1945, sagði í Þjóðviljanum, að nú hefði blaðið slegið nýtt met í „siðlausri blaðamennsku“.

Viðtal í Grapevine

Ég var í viðtali 29. ágúst 2009 við blaðið Grapevine, sem gefið er út á ensku í Reykjavík, aðallega fyrir ferðamenn og útlendinga á Íslandi. Þar sagði ég hið sama og oft áður, að bankahrunið haustið 2008 mætti rekja til 1) hinnar alþjóðlegu lánsfjárkreppu (en hún orsakaðist ekki síst af misráðnum ríkisafskiptum í Bandaríkjunum), 2) kerfisgalla í EES-samningnum, vegna þess að rekstrarsvæði banka var annað en baktryggingarsvæði þeirra, 3) fautaskapar Breta, sem settu Seðlabankann íslenska, fjármálaráðuneytið og Landsbankann á lista um hryðjuverkasamtök, við hlið Talíbana og Al-Kaída, 4) glannaskapar íslenskra bankamanna, sem lánuðu Baugsfeðgum og klíkubræðrum þeirra í einkaþotunum og á lystisnekkjunum ógrynni fjár, mestallt án veða. Íslendingar virðast ekki vilja ræða neitt nema hið síðasta, en ég rakti það atriði til þess aðhaldsleysis og agaleysis, sem hér var frá 2004, þegar dómstólar, fjölmiðlar og heilu stjórnmálaflokkarnir (aðallega þó Samfylkingin) að forsetaembættinu ógleymdu virtust syngja undir með auðjöfrunum. Þetta gerðist, eftir að Golíat sigraði Davíð í baráttunni um fjölmiðlafrumvarpið, sem var um leið barátta um fjölræði eða fámennisstjórn, lýðræði eða auðmannastjórn (plútókratíu, sem Platón varaði við). Ég minnti hins vegar á það, sem ég hef oft sagt áður, að framtakssamir auðmenn eru hverri þjóð lyftistöng. Auðurinn er góður þjónn og vondur húsbóndi. Ég sagði einnig, að fráleitt væri af Íslendingum að viðurkenna einhverja greiðsluskyldu vegna Icesave-reikninganna svonefndu. Sem betur fer greiddu sjálfstæðismenn á þingi ekki atkvæði með Iceslave-samningnum, þótt sjálfur hefði ég kosið, að þeir hefðu greitt atkvæði á móti honum eins og framsóknarmenn.

(Ljósmyndina tók Baldur Kristjánsson, einn af bestu ljósmyndurum okkar, í fornbókasölu Braga Kristjónssonar á Hverfisgötu, en bak við mig ti hægri má greina ljósmynd af mér frá því á menntaskólaárunum (1968–1972), þar sem ég held ræðu á fundi í Framtíðinni, og bókina Svartbók kommúnismans, sem ég þýddi og kemur opinberlega út mánudaginn 31. ágúst.)

Iceslave-samningurinn

Það er ekki oft, sem þeir Sigurður Líndal prófessor og Jón Steinar Gunnlaugsson hæstaréttardómari eru sammála, en þeir eru það í Icesave-málinu. Óskiljanlegt er, hvers vegna ekki er látið reyna á lagalegar skuldbindingar Íslendinga fyrir dómstólum. Óreyndir og óöruggir samningamenn Íslands hafa illa samið af sér. Bretar fengu ólíkt íslensku samningamönnunum færa alþjóðlega sérfræðinga í lögum sér til aðstoðar, og reyna þeir að loka öllum undankomuleiðum fyrir Íslendingum og hræða úr þeir líftóruna. Fyrirvararnir, sem samþykktir voru í meðförum þingsins, eru um greiðslukjör, en ekki um það, sem máli skiptir, greiðsluskylduna, sem dómstólar eiga að skera úr um að mínum dómi. Ég reyndi að taka þátt í mótmælum á Austurvelli vegna þessa í dag, en það tókst ekki sem skyldi, eins og sjá má hér að neðan. En eins og ég sagði í viðtali við Þóru Kristínu Ástgeirsdóttur við Alþingishúsið er fólk skiljanlega reitt (ekki aðeins við okkur í „skrímsladeild“ Sjálfstæðisflokksins, eins og Georg Bjarnfreðarson og Gunnar Helgi Kristinsson kalla okkur).

Fólk er í leit að útrás fyrir reiði sína. Það ætti að vera reitt við þá, sem eru að semja okkur inn í skuldafangelsi að óþörfu. Hvers vegna birtu fjölmiðlar ekki skoðanakönnun Gallup, þar sem kom fram, að 70–80% aðspurðra voru andvígir Icesave-samningnum? Hvers vegna sögðu þeir ekki frá hollenska fjármálaráðherranum, sem taldi ríkisábyrgð ekki eiga við um fjármálahrun, heldur hugsaða til að afstýra falli einstakra banka? Hvers vegna sögðu þeir lítt eða ekki frá doktorsritgerðum fræðimanna, sem veltu fyrir sér merkingu ríkisábyrgðar löngu fyrir hrun, og komust þá að því, að hún ætti ekki við? Hvers vegna sögðu þeir ekki frá skýrslu nefndar undir forystu Trichets, núverandi seðlabankastjóra Evrópu, um, að ríkisábyrgð ætti ekki við í bankahruni? Hvers vegna hafa þeir ekki vakið meiri athygli á fautaskap Breta og reynt að meta, hversu mikið bankarnir töpuðu á skyndilegum aðgerðum Breta gegn þeim? Og á kerfisgallanum í EES-samningnum, þar sem rekstrarsvæðið er annað en baktryggingarsvæðið, sem allir hljóta að geta viðurkennt (enda gerðu það hollenski fjármálaráðherrann, evrópski seðlabankastjórinn og erlendir fræðimenn, sem skrifað höfðu um málið fyrir hrun). Ef Sjálfstæðisflokkurinn viðurkennir greiðsluskylduna í þessu máli, þá er hann á óheillabraut. Þá hefur hann látið ríkisstjórnina kúga til að samþykkja nauðungarsamning, sem ætti að rifta við fyrsta tækifæri, þegar þjóðhollari stjórn er tekin við á Íslandi. Framsóknarflokkurinn hefur hins vegar ákveðið að hafna icesave-samningnum, og er það vel.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Frétt RÚV um aðsúg að mér