Heimspekiprófessor hafnar málfrelsi

Þegar ég stundaði heimspekinám fyrir fimmtíu árum, fyrst í Reykjavík, síðan í Oxford, greindi kennara mína á um margt. En þeir voru allir undantekningarlaust hlynntir málfrelsi og þá líka og raunar ekki síst málfrelsi þeirra, sem þeir voru ósammála. Málfrelsi virtist vera eitt þeirra gilda, sem talin voru sjálfsögð, jafnvel eitt helsta verðmæti vestrænnar menningar, sem verja skyldi með ráðum og dáð. Heimspekin átti umfram allt að vera frjáls rannsókn og rökræða. Til dæmis gerði Páll Skúlason heimspekiprófessor strangan greinarmun á ofbeldi og skynsemi. Ofbeldisseggir vildu ekki ræða mál með rökum. Þeir gátu aðeins steytt hnefa, öskrað, barið mann og annan. Nú er öldin önnur. Finnur Dellsén heimspekiprófessor hafnar málfrelsi, fyrst í færslu á Facebook, síðan í grein í vefblaðinu Vísi.
 

Ofbeldisseggirnir skertu málfrelsi og rannsóknafrelsi

Tilefni skrifa Finns er, að ísraelskum fræðimanni á sviði gervigreindar og lífeyrisskuldbindinga, hagfræðiprófessornum Gil S. Epstein, var boðið að halda fyrirlestur í Háskóla Íslands 6. ágúst 2025 um hið forvitnilega fræðasvið sitt. Stóð Rannsóknastofnun um lífeyrismál að viðburðinum, sem Gylfi Zoëga hagfræðiprófessor átti að stjórna. Fimmtán menn, þar á meðal nokkrir starfsmenn Háskólans með Ingólf Gíslason aðjúnkt í fararbroddi, ruddust inn í fyrirlestrasalinn í Þjóðminjasafni með mótmælaspjöld. Þegar fundarstjóri og fyrirlesari reyndu að tala, öskruðu hinir óboðnu gestir á þá, svo að ekki heyrðist mannsins mál. Gekk á þessu í tuttugu mínútur, uns Gylfi sá sér þann kost einan að slíta fundi. Seinna um daginn skrifaði ég á Facebook, að rektor yrði auðvitað að áminna Ingólf „fyrir virka tilraun með ofbeldi til að hefta málfrelsi og rannsóknafrelsi innan Háskóla Íslands“. Einnig gagnrýndi Kolbeinn H. Stefánsson dósent framferði hávaðaseggjanna og kvað það hugsanlega varða við siðareglur Háskólans.
Þótt Finnur segist vera að svara okkur Kolbeini, gerir hann það ekki. Ég sagði, að um væri að ræða „tilraun með ofbeldi til að hefta málfrelsi og rannsóknafrelsi innan Háskóla Íslands“. Finnur gerir sér lítið fyrir og endurskilgreinir ágreininginn eins og hann sé um akademískt frelsi háskólamanna, val þeirra á rannsóknarefnum, og skilgreinir slíkt frelsi þröngt sem frelsi frá afskiptum stjórnvalda. Síðan dregur hann þá ályktun af framferði hinna óboðnu gesta í Þjóðminjasafninu, að þeir hafi ekki reynt að hefta akademískt frelsi í þeim skilningi, og má það til sanns vegar færa. En þetta er samt ekkert svar. Aðalatriðið er, að hávaðaseggirnir voru ekki að mótmæla, eins og þeir hafa fullan rétt á að gera, trufli þeir ekki góða allsherjarreglu. Þeir voru að koma í veg fyrir, að fundarstjóri og fyrirlesari á viðburði í Háskólanum fengju að tala. Þeir voru að öskra þá niður, og þeim tókst það. Þeir voru að ógna. Þetta var fullkomið ofbeldi.
Finnur ver framferði ofbeldisseggjanna með því að segja það annað en það var. Ég var ekki aðeins að ræða um akademískt frelsi, heldur einnig og raunar aðallega um málfrelsi. En með framferði ofbeldisseggjanna var málfrelsi háskólamanna ekki aðeins skert, heldur líka rannsóknafrelsi, akademískt frelsi. Einn þáttur í rannsóknafrelsi er einmitt, eins og Finnur hefur raunar sjálfur bent á í fjölda ritgerða, að fræðimenn geti setið saman og rökrætt í ró og næði, eins og ætlunin var að gera á þessum fundi í Þjóðminjasafninu. Orð getur sprottið af orði, nýjar hugmyndir kviknað. Ofbeldisseggirnir komu ekki aðeins í veg fyrir, að Epstein fengi að tala, heldur hindruðu þeir líka frjóa rökræðu við hann um brýn viðfangsefni eins og gervigreind og lífeyrisskuldbindingar, en talið er, að allt að helmingur núverandi starfa í hagkerfum Vesturlanda geti horfið vegna gervigreindar.
 

Rökin fyrir málfrelsi rifjuð upp

Þegar ég stundaði heimspekinám fyrir fimmtíu árum, tóku kennarar mínir góð og gild rökin fyrir málfrelsi, eins og John Stuart Mill setti þau fram í öðrum kafla Frelsisins frá 1859. Bönnuð skoðun gæti í fyrsta lagi verið rétt, en með banninu hefði mannkyn verið svipt henni, auk þess sem yfirvöld væru ekki óskeikul. Mörg dæmi væru þess, að yfirvöld hefðu bannað réttar skoðanir, til dæmis þær að jörðin væri í laginu eins og hnöttur og að hún snerist í kringum sólina, en ekki öfugt. „Eppur si muove.“ Í öðru lagi gæti bönnuð skoðun verið röng. En hana ætti samt að umbera, sagði Mill, því að rétt skoðun efldist, þegar hún sætti andmælum og og öðlaðist þá nýtt líf. Benti hann í því sambandi á, að kaþólska kirkjan skipaði jafnan andmælanda, advocatus diaboli, þegar taka skyldi mann í dýrlingatölu, og átti hann að leita að rökum gegn því. Í því sambandi má minna á orð Georges Orwells: „Hafi frelsi almennt einhverja merkingu, þá er það rétturinn til að segja fólki það, sem það vill ekki heyra.“ Í þriðja lagi hélt Mill því fram, að andstæðar skoðanir gætu geymt í sér hvor sinn hluta sannleikans, og væri því hollt að hafa þær báðar í huga. Hvað hefur breyst, frá því að mér var kennt þetta fyrir fimmtíu árum?
Svipuð hugsun og í riti Mills kemur fram í frægum vísuorðum danska skáldsins Grundtvigs árið 1836 um, að málfrelsið væri ekki síður frelsi Loka en Þórs. Með því átti Grundtvig við, að hlusta þyrfti á rök, jafnvel þótt þau kæmu frá alræmdum bragðaref, og reyna að hrekja þau í stað þess að varna honum máls af þeirri ástæðu einni, hver hann væri. Árið 1945 urðu fjörugar umræður um þessi vísuorð í Danmörku, því að kommúnistar vildu banna „andlýðræðislegar“ skoðanir á meðal opinberra starfsmanna. Vildu þeir beinlínis hafna því, að frelsið ætti að vera frelsi Loka ekki síður en Þórs. Hinn virti lagaprófessor Poul Andersen skrifaði þá, að erfitt væri að skilgreina, hvaða skoðanir væru „andlýðræðislegar“, svo að best væri að halda sig við reglu Grundtvigs, en auðvitað að því tilskildu, að bannað væri að hvetja til ofbeldis eða beita því. Samkvæmt þessu átti tvímælalaust að virða málfrelsi fyrirlesarans, en Ingólfur Gíslason og aðrir upphlaupsmenn höfðu hins vegar ekki rétt á að hvetja til og beita ofbeldi, eins og þeir gerðu.
 

Rannsóknafrelsi í háskólum

Finnur Dellsén skilgreinir akademískt frelsi furðuþröngt. Það sé aðeins frelsi frá stjórnvöldum. Hér ætla ég ekki að ræða, hvort fulltrúar skattgreiðenda eigi að hafa einhvern íhlutunarrétt um, hvernig opinberu fé sé varið, enda snerist upphlaupið í Þjóðminjasafninu um annað. En margt annað getur beint eða óbeint skert rannsóknafrelsi háskólamanna. Þegar ég settist í félagsvísindadeild, komst ég til dæmis að því, að Evrópusambandið kostaði námskeið um Evrópumál. Hversu líklegt var, að gagnrýni á Evrópusambandið yrði þar sett fram af fullri sanngirni? Ég komst líka að því, að Þróunarsamvinnustofnun greiddi fyrir lokaritgerðir um þróunaraðstoð. Hversu líklegt var, að þar væri haldið á lofti þeirri sennilegu tilgátu, að svokölluð þróunaraðstoð væri oftast aðstoð án þróunar? Ég komst líka að því, að Alþýðusamband Íslands greiddi laun kennarans í námskeiði um vinnumarkaðinn, en hann var yfirlýstur marxisti, stéttabaráttusinni. Hversu líklegt var, að hann kenndi um þá niðurstöðu fjölmargra traustra rannsókna, að kjarabarátta hefði lítil sem engin áhrif á kjarabætur, heldur hlytust þær aðallega af hagvexti? Þess skal þó getið, að öllu þessu hefur verið hætt, og samkennarar mínir létu meira að segja eftir mér að hætta að tala ensku á deildarfundum.
Rannsóknafrelsi háskólamanna er svo sannarlega ekki aðeins frelsi frá stjórnvöldum, eins og Finnur segir. Ég skal nefna fleiri dæmi. Ég hélt erindi á ensku á alþjóðlegri ráðstefnu blaðamanna í Bifröst 1999 og gagnrýndi þar auðjöfur einn, sem átti þá sjónvarpsstöð og blöð. Ég setti útdrátt úr erindinu, auðvitað á ensku, á heimasíðu mína í Háskólanum. Auðjöfurinn ákvað árið 2004 að höfða meiðyrðamál gegn mér fyrir breskum dómstól, því að hann hefði hagsmuna að gæta í Bretlandi. Þótt dómur yfir mér þar ytra væri að lokum ógiltur, kostaði málið mig um 25 milljónir króna þá, en það væru um 70 milljónir króna nú. Alkunna er, að auðjöfrar um heim allan nota hótanir um kostnaðarsamar málsóknir í Bretlandi til að þagga niður í rithöfundum og blaðamönnum. Annar auðjöfur gekk á fund háskólarektors í desember 2009 til að krefjast þess, eins og hann sagði sjálfur blaðamönnum, að ég yrði rekinn frá Háskólanum. Gaf hann mér að sök að hafa á kaffistofu kennara sýnt samstarfsfólki mínu útprentun af vefsíðu, þar sem gagnrýnd var bankafyrirgreiðsla við hann í ljósi þess, að hann var með fjölskyldu sinni langstærsti skuldunautur bankanna fyrir hrun þeirra. Vitaskuld sinnti háskólarektor ekki kröfu auðjöfursins, enda ekki á hans valdi.
Hér hef ég aðeins nefnt nokkur dæmi af eigin reynslu. En ýmsar almennar hættur steðja að rannsóknafrelsi háskólamanna á okkar dögum. Vitað er, að þeir, sem fara yfir umsóknir úr rannsóknasjóðum, hafa gátlista: Er minnst á jafnrétti kynjanna í umsókninni? Eða hlýnun jarðar af mannavöldum? Ef svo er ekki, þá snarminnka líkur á, að umsóknir hljóti náð fyrir augum umsegjanda. Menn með skoðanir, sem eru óvinsælar í háskólaheiminum, eiga iðulega í erfiðleikum með að fá stöður eða styrki, og ritgerðum þeirra er hafnað í fræðitímaritum. Hver rannsóknin af annarri í Bandaríkjunum hefur leitt í ljós, að í hug- og félagsvísindum eru vinstri sinnaðir háskólakennarar um það bil níu af hverjum tíu, en hægri sinnaðir einn af hverjum tíu. (Enn ein lífsreynslusaga: Þegar ég sótti um styrk í rannsóknasjóð Háskólans til að ganga frá bók minni um Íslenska kommúnista 1918–1998, var umsegjandi stjúpdóttir kommúnistaforingjans Svavars Gestssonar, og hún lagði auðvitað til, að umsókninni yrði hafnað, sem og varð.)
 

Skýlaust brot á siðareglum Háskólans

Mér virðist enn fremur einsætt eins og Kolbeini H. Stefánssyni, að þeir mótmælendur í Þjóðminjasafninu, sem starfa við Háskólann, hafi brotið siðareglur hans með framferði sínu í Þjóðminjasafninu, þótt Finnur Dellsén segi það fjarstæðukennt. Þeir komu með ofbeldi í veg fyrir, að fyrirlesari fengi að flytja erindi sitt og fundarmenn eftir það að setjast á rökstóla með honum. Með því brutu þeir til dæmis grein 3.1 í siðareglunum:  „Við virðum frelsi hvers annars til rannsókna og tjáningar á fræðilegri þekkingu og sannfæringu okkar.“ Þetta ákvæði hlýtur að eiga við um gestafyrirlesara ekki síður en starfsmenn Háskólans. Óeirðaseggirnir brutu líka grein 4.1: „ Við sýnum hvert öðru virðingu í framkomu, samskiptum, ræðu og riti og högum skoðanaskiptum á málefnalegan hátt.“ Enn fremur brutu þeir grein 6.2: „Við rýrum ekki orðspor og trúverðugleika Háskólans með ámælisverðri framkomu, skeytingarleysi um lög og reglur eða virðingarleysi við mannhelgi og mannréttindi.“
Forsprakki óeirðanna, Ingólfur Gíslason, bar framan á sér aðgangskort sitt að Háskólanum. Nokkrir aðrir háskólamenn tóku þátt í ólátunum, sem áttu sér stað á venjulegum vinnutíma. Ég legg þó ekki eins mikið upp úr þessum skýlausu brotum á siðareglum Háskólans og hinu, sem er aðalatriði málsins, að þessir óeirðaseggir, hvort sem þeir störfuðu í Háskólanum eða ekki, reyndu beinlínis að svipta aðra málfrelsi og rannsóknafrelsi, og þeim tókst það í þetta sinn. Við það verður ekki unað. Það er beinlínis ískyggilegt, hversu mikið óþol sumir virðast hafa fyrir skoðunum annarra. Enski dómprófasturinn William Ralph Inge sagði: „Óvinir frelsisins rökræða ekki, — þeir skrækja og skjóta.“
 

Á ekki að hlusta á Ísraelsmenn?

Í færslu sinni á Facebook segir Finnur Dellsén, að mótmælin hafi ekki beinst að Gil S. Epstein fyrir það, að hann sé Ísraelsmaður, heldur fyrir það, að hann hafi óbeint stutt stríðsrekstur Ísraels, því að háskólinn, sem hann starfi við í Ísrael, eigi margvíslega samvinnu við stjórnvöld. Hann hafi „líklega“ tengst stríðsrekstrinum. Í grein sinni á Vísi bætir hann við þeirri röksemd, að fyrirlesarar eigi almennt ekki fortakslausan rétt á því, að menn þegi við boðskap þeirra. Það sé að vísu kurteisi, en hún getið vikið fyrir gildari sjónarmiðum. „Eitt af þessum „öðrum gildum“ sem við þurfum að vega á móti akademískri kurteisi er gildi þess að mótmæla hroðaverkum á borð við þjóðarmorðið sem nú er verið að fremja á Gaza fyrir allra augum.“
Þessar röksemdir Finns eru í meira lagi hæpnar. Auðvitað voru mótmælendurnir í Þjóðminjasafninu að stöðva fyrirlestur Epsteins, af því að hann var Ísraelsmaður, ekki af því að hann tengdist „líklega“ stríðsrekstri Ísraels beint eða óbeint. Þeir voru að stöðva fyrirlesturinn vegna þess, hver fyrirlesarinn var, en ekki vegna þess hvað hann hafði að segja. Raunar hefur seinna, eftir upphlaupið, fundist færsla á Netinu frá Epstein frá 23. nóvember 2023, þar sem hann bauð sem þáverandi deildarforseti félagsvísindasviðs háskóla síns þeim nemendum sínum, sem kvaddir höfðu verið í skyndingu í herinn vegna nýlegrar árásar Hamas á Ísrael, aðstoð vegna skólagjalda og annars kostnaðar. Ekkert var eðlilegra. Ráðist hafði verið á Ísrael, sem hafði fullan rétt á að verja sig, og deildarforsetinn bar umhyggju fyrir nemendum sínum.
Finnur fer síðan rangt með það, sem gerðist í Þjóðminjasafninu, þegar hann kveður regluna um kurteisi stundum víkja fyrir gildari sjónarmiðum. Það, sem gerðist, var ekki, að menn væru að mótmæla því, sem fyrirlesarinn sagði, heldur að þeir vörnuðu honum að taka til máls. Hann fékk ekki að segja neitt. Auðvitað eiga háskólakennarar ekki ófrávíkjanlegan rétt á því, að þagað sé við boðskap þeirra. En fylgja verður eðlilegum reglum. Þegar ég stundaði nám í Oxford, mótmælti ég stundum í fyrirlestrum boðskap vinstri sinnaðra kennara minna, þeirra Ronalds Dworkins og Amartya Sens, sérstaklega þegar þeir voru að hallmæla Margréti Thatcher og Ronald Reagan. En ég gerði það með því að rétta upp hönd, og þeir gerðu hlé á máli sínu, leyfðu mér að gera athugasemdir, brostu í kampinn og svöruðu síðan. Það er allt annað en að koma beinlínis í veg fyrir, að fundarstjórinn eða fyrirlesarinn fái að segja eitthvað. Í hvert sinn sem Gylfi Zoëga fundarstjóri reyndi að tala, var öskrað svo hátt, að ekki heyrðist mannsins mál. Á þessu gekk í tuttugu mínútur.
 

Hugtakið þjóðarmorð

Finnur Dellsén heldur því fram, að rétturinn til að „mótmæla hroðaverkum á borð við þjóðarmorðið sem nú er verið að fremja á Gaza fyrir allra augum“ sé mikilvægari en rétturinn til þess, að kurteislega sé hlustað á fyrirlesara frá Ísrael. Enn fer hann rangt með. Menn hafa auðvitað fullan rétt á að mótmæla hernaðaraðgerðum Ísraels á Gasa-svæðinu. En þeir voru ekki að gera það í Þjóðminjasafninu. Þeir voru að svipta mann, sem hvergi kemur nærri þeim hernaðaraðgerðum, svo að vitað sé, málfrelsi, og þeir voru að takmarka rannsóknafrelsi áheyrenda hans, sem ætluðu að rökræða við hann um gervigreind og lífeyrisskuldbindingar. Það vekur hins vegar athygli, að þeir Finnur Dellsén og óeirðaseggirnir í Þjóðminjasafninu hafa hvergi mótmælt kveikjunni að stríðsátökunum, sem var hin villimannslega árás Hamas á Ísrael 7. október 2023, þar sem þeir myrtu börn, nauðguðu konum, drápu 1.200 manns og tóku gísla. Leyndu þeir ekki ódæðum sínum, heldur birtu hróðugir myndskeið af þeim á netinu.
Finnur nefnir orðið „þjóðarmorð“. Það hugtak varð til eftir seinni heimsstyrjöld. Það hefur ákveðna merkingu, sem er skipulögð útrýming þjóða eða þjóðabrota, þar sem ráðist er á menn fyrir það, hvað þeir eru, en ekki fyrir það, hvað þeir hafa gert. Skýrasta dæmið var tilraun nasista til að útrýma gyðingum. Hamas hefur á stefnuskrá sinni þjóðarmorð, því að þeir vilja útrýma Ísraelsríki. Raunar má segja svipað um yfirráðasvæði Palestínu-Araba á vesturbakkanum, þar sem menn fá sérstök verðlaun, drepi þeir gyðinga, og ef þeir falla sjálfir, þá fá fjölskyldur þeirra eftirlaun. Ísrael verður hins vegar ekki sakað með réttu um þjóðarmorð. Raunar hefur Palestínu-Aröbum fjölgað úr tveimur í fimm milljónir síðustu þrjátíu árin. Átökin á Gasa eru vissulega átakanleg, og margir saklausir óbreyttir borgarar, þar á meðal konur og börn, hafa fallið þar eins og í öllum stríðsátökum, en fleiri en ella hafa fallið á Gasa, af því að Hamas notar óbreytta borgara sem lifandi skildi. Vígamenn þeirra leynast á meðal þeirra.
 

Aðdragandi stríðsátakanna

Hinn mikli „glæpur” fyrirlesarans í Þjóðminjasafninu er, að hann er Ísraelsmaður og telur ríki sitt hafa átt rétt á að verja sig gegn hinni hroðalegu árás Hamas 7. október 2023. En auðvitað eiga átökin sér miklu lengri aðdraganda. Í Ísrael eru hin fornu heimkynni gyðinga, en þeir voru hraktir burt í nokkrum lotum, meðal annars eftir ósigur gegn Rómverjum árið 73 e. Kr. og eftir að Arabar hertóku landið árið 638 e. Kr. Gyðingar urðu líka illa úti í krossferðunum, og þegar Tyrkjasoldán lagði landið undir sig árið 1517, bjuggu aðeins nokkur þúsund þeirra þar. Gyðingar dreifðust um allan heim, en sættu víða ofsóknum. Með Upplýsingunni á átjándu öld linnti slíkum ofsóknum nokkuð, en þær hófust aftur seint á nítjándu öld, ekki síst vegna þess að háskólar tóku upp inntökupróf, þar sem gyðingar stóðu sig vel og vöktu öfund annarra. Jafnframt vegnaði þeim víða vel fjárhagslega, eftir að þeir fengu full borgaraleg réttindi, sem enn varð til að auka á öfund annarra. Loks komust sumir forystumenn þeirra að þeirri niðurstöðu, að aðlögun að siðum annarra þjóða væri ætíð dæmd til að mistakast, svo að þeir yrðu að stofna eigið ríki. Fyrstu gyðingarnir til að snúa aftur til Ísraels komu upp úr 1880. Þá var landið strjálbyggt, Arabar hírðust flestir í hreysum í þorpum, og Bedúínar flökkuðu um á úlföldum. Keyptu gyðingarnir sér land og græddu upp eyðimerkur. Smám saman fjölgaði gyðingum í landinu, en það varð umboðssvæði Breta eftir fyrri heimsstyrjöld. Ríki heims skiptust þá í tvennt, þau, sem vildu losna við gyðinga, og hina, sem vildu ekki taka á móti þeim. Voru gyðingar orðnir um þriðjungur landsmanna í lok Seinni heimsstyrjaldar.
Þá lögðu Sameinuðu þjóðirnar til, að landinu yrði skipt í tvö ríki, gyðinga og Araba. Gyðingar samþykktu það, en Arabaríkin ekki, og þegar Ísraelsríki var stofnað árið 1948, réðust fimm Arabaríki á það. Ísrael vann sigur á ofureflinu, en Jórdanía hernam vesturbakka Jórdanár og Egyptaland Gasa-svæðið. 800 þúsund gyðingar flýðu frá Arabaríkjunum til Ísraels og 700 þúsund Arabar frá Ísrael til Arabaríkjanna, sem veittu þeim ekki ríkisborgararétt, heldur geymdu þá í flóttamannabúðum. Margir Arabar urðu þó eftir í Ísrael, og eru þeir nú um tvær milljónir og njóta fullra réttinda. Í sex daga stríðinu árið 1967 hernam Ísrael Gasa-svæðið og vesturbakkann, en veitti síðar báðum svæðunum sjálfstjórn. Árið 2005 hvarf Ísraelsher burt frá Gasa-svæðinu, en íbúarnir kusu ári síðar yfir sig Hamas hryðjuverkasamtökin, sem hafa ekki haldið kosningar eftir það, heldur hafa stjórnað af hörku og meðal annars myrt marga arabíska keppinauta sína um völd. Ísraelsríki hefur hins vegar blómgast og dafnað, meðal annars vegna háþróaðs hugbúnaðargeira.
 

Hver er undirrótin?

Undirrót vandans er auðvitað, að eftir stríðið 1948 var flóttamönnum frá Ísrael ekki leyft að setjast að í Arabaríkjunum og hefja nýtt líf, heldur voru þeir geymdir í sérstökum búðum, þar sem eina iðja þeirra var að taka á móti matargjöfum og hata Ísrael. Á tuttugustu öld eru því miður mörg dæmi um, að tvær þjóðir hafi ekki unað því að búa saman í einu landi. Tyrkir ráku eina milljón grískumælandi manna burt árið 1922. Eftir Vetrarstríðið 1939–1940 flúðu 400 þúsund Finnar til Finnlands af þeim svæðum, sem Rússar lögðu undir sig. Tíu milljónir þýskumælandi manna voru reknar frá löndum Mið- og Austur-Evrópu árið 1945. Ein milljón frönskumælandi manna var rekin frá Alsír árið 1962. Allt var þetta sorglegt. En það er aðeins, þegar gyðingar eiga í hlut, að tíminn fær ekki að græða sárin. Hamas hryðjuverkasamtökin nærast á því hatri, sem til varð í flóttamannabúðunum. Þau vilja útrýma Ísrael. Árið 1945 var talið nauðsynlegt að ganga milli bols og höfuðs á nasistum, jafnvel þótt það hlyti að bitna á óbreyttum borgurum í Þýskalandi (en talið er, að allt að þrjár milljónir þeirra hafi fallið í Seinni heimsstyrjöld). Hamas eru engu betri en nasistar, og Ísraelsmenn eru ráðnir í að ganga milli bols og höfuðs á þeim, jafnvel þótt það hljóti að bitna á óbreyttum borgurum, en margir reyna að koma í veg fyrir, að þeir fái að sigra í þessu stríði.
Mannskæð átök eru um allan heim. Um þessar mundir er háð hrottalegt borgarastríð í Súdan, þar sem rösklega ellefu milljónir manna eru innan landsins á flótta undan stríðandi fylkingum, en fjórum milljónum hefur tekist að flýja til grannríkjanna. Uppreisnarherinn reynir skipulega að útrýma Masalítum, sem er minnihlutahópur á Vestur-Darfur svæðinu, og virðist þar vera um tilraun til þjóðarmorðs að ræða. Hvers vegna er sjaldan á þetta minnst, þótt Tómas hafi ort, að hjörtunum svipi saman í Súdan og Grímsnesinu? Ég held, að skýringin sé einföld. Hatrið á Ísrael er trúarlegs eðlis og snýst ekki um neinar staðreyndir eða lögmál. Ísrael er eina vestræna ríkið á þessum slóðum, og þeir Vesturlandabúar, sem hafna heimi sínum, líður illa í eigin landi, telja sig hafa orðið undir í lífinu, hata það þess vegna. Þeirra gömlu draumríki eru horfin. Ráðstjórnarríkin liðuðust í sundur, Kína hafnaði kommúnismanum, og á Kúbu og í Norður-Kóreu stjórnar erfðaaðall, ættirnar Castro og Kim. Palestína er hið nýja draumríki, og barátta Palestínu-Araba gegn Ísrael verður um leið barátta róttækra vinstri manna á Vesturlöndum gegn öllu því, sem þeir hata. Hún verður barátta gegn frjálsum viðskiptum, einkaeignarrétti, takmörkuðu ríkisvaldi, vísindum sem frjálsri samkeppni hugmynda, hagvexti, fólki, sem vegnar vel.

(Grein í Morgunblaðinu 20. ágúst 2025.)