Góður landsfundur

Bjarni Benediktsson fékk endurnýjað umboð til að leiða Sjálfstæðisflokkinn á landsfundinum um helgina. Bjarni tók við flokknum við afar erfiðar aðstæður, raunar í rústum, og hefur ásamt samstarfsfólki sínu unnið gott starf við að endurreisa hann. Þetta bar árangur í byggðakosningunum í vor: Þótt flokkurinn tapaði fylgi miðað við byggðakosningarnar fyrir fjórum árum, bætti hann við sig talsverðu fylgi miðað við þingkosningarnar vorið 2009. Bjarni er vaxandi stjórnmálamaður.

Mér líst líka vel á nýjan varaformann flokksins, Ólöfu Nordal. Hún hefur komið skörulega fram og mælt skynsamlega, þar sem ég hef séð til hennar. Vonandi áttar hún sig á því — og hefur ef til vill þegar gert það — að forysta Sjálfstæðisflokksins á aðeins að taka hæfilegt mark á kaffihúsaspekingunum reykvísku, fastagestunum í Sífri Egils; þeir munu aldrei kjósa Sjálfstæðisflokkinn. Forysta flokksins á þess í stað að hlusta á fólkið í landinu.

Sérlega ánægjulegt var að sjá, eins og Björn Bjarnason bloggaði um, að Kjartan Gunnarsson skyldi komast á landsfundinn, en hann hefur glímt við erfið veikindi síðustu mánuði. Kjartan var allra manna lengst framkvæmdastjóri Sjálfstæðisflokksins, í meira en aldarfjórðung, og skilaði þar frábæru verki.

Þórlindur Kjartansson, fyrrverandi formaður Sambands ungra sjálfstæðismanna, var mjög ósanngjarn í ádeilu sinni á landsfundinn, sem sumir fjölmiðlar gerðu mikið úr. Þórlindur stóð sig eflaust vel við að skipuleggja áróður í Bretlandi fyrir Icesave-reikningunum, eins og hann var í fullu starfi við í Landsbankanum fyrir hrun. En þörf er fyrir öðru vísi vinnubrögð í stjórnmálaflokki en banka, og Íslendingar eru ekki Bretar.

Rætt er um Evrópusinna í Sjálfstæðisflokknum. Ég mæli þó áreiðanlega ekki aðeins fyrir sjálfan mig, heldur marga aðra, þegar ég segist vera Evrópusinni. Ísland á heima í Evrópu. Menning okkar er evrópsk. En á Ísland heima í Evrópusambandinu? Það er önnur saga. Noregur og Sviss eru jafngóð Evrópuríki og Danmörk og Malta. Þau hafa ekki talið sér í hag að ganga í Evrópusambandið.

Þess vegna ætti að ræða um Evrópusambandssinna. Mér fundust þeir menn tala af fullmiklum þjósti á þessum landsfundi og eftir hann. Vildu þeir, að flokkurinn færi gegn þeirri skoðun yfirgnæfandi meiri hluta landsmanna, að ekki sé tímabært að ganga í Evrópusambandið? Það hefur ekki reynst neinum fjöldaflokki vel að skeyta engu eindregnum þjóðarvilja.

Þeir fáu sjálfstæðismenn, sem telja Evrópusambandsaðild svo brýna, að ráða eigi atkvæði þeirra, hafa sennilega flestir kosið Samfylkinguna í síðustu kosningum. Fylgisvon Sjálfstæðisflokksins liggur ekki síst í öllum hinum, sem telja stjórnvöld hafa tekið allt of linlega á Icesave-málinu og Evrópusambandið þar gengið erinda Breta og Hollendinga.

Sóknarfæri Sjálfstæðisflokksins liggur einnig og ekki síst í öllum þeim, sem vilja nægilegt svigrúm einstaklinga til að bæta kjör sín og sinna með dugnaði og fyrirhyggju öðrum að skaðlausu. Þetta svigrúm hefur núverandi vinstri stjórn verið að þrengja.