Breyttu nafninu, og þá …

Ég var að glugga í Árna sögu biskups, sem gerist seint á þrettándu öld. Þar er eðlilegt viðskiptasiðferði best orðað á íslensku: Falslaus kaup skulu föst vera, þau er einskis manns rétti er hrundið í. Samkvæmt því ber að setja þrjú skilyrði fyrir siðlegum viðskiptum: Orð skulu standa, ekki skal beitt blekkingum, og með viðskiptunum má ekki brjóta rétt á þriðja manni (eða fleirum).

En ég minnist ekki á Árna sögu af þessari ástæðu, heldur hinni, að þar er klausa um sendimann Noregskonungs að tali við Íslendinga:

Herra Loðinn varð við þetta mjög heitur, að búkarlar gerðu sig svo digra, að þeir hugðu að skipa lögum í landi, þeim sem kóngur einn saman átti að ráða. Þar næst krafði hann almenning að játa allri bók grein­ar­laust, hverjir svöruðu fyrir sig, að þeir mundu ei gera að tapa svo frelsi lands. Loðinn svarar að móti, að þeir áttu fyrst að já bókinni og biðja síðan misk­unnar um þá hluti, sem nauðsyn þætti til standa, kónginn og ráð.

Breyttu nafninu, og þá er sagan um þig: Loðinn Leppur kemur í stað samningamanna Breta og Hollendinga í Icesave-deilunni. Kóngurinn býr í Brüssel. Tilboðið er: Íslendingar, játist undir vald okkar, og þá munum við ef til vill miskunna okkur yfir ykkur.

Og enn á kóngur marga innlenda hirðmenn, þótt nú beri þeir nöfn eins og Jóhanna, Steingrímur og Össur. Sjálfur kýs ég mér hins vegar frekar sess með búkörlum þeim, er þóttu gera sig digra og vildu fá að skipa lögum í landi sínu.