Hvað stendur eftir?

Undanfarna daga hef ég skipst á veftímaritinu Pressunni á skeytum við Hrein Loftsson, útgefanda DV og fyrrverandi vin og samverkamann okkar Davíðs Oddssonar. Jafnframt hefur Stefán Ólafsson prófessor látið ljós sitt skína af sérstöku tilefni. Hvað stendur eftir?

• Hreinn Loftsson hóf þessa deilu ótilkvaddur með því að skrifa inn á Netið um miðja nótt fáránlegan uppspuna um samskipti okkar Davíðs Oddssonar vegna heimsóknar Kínaforseta til Íslands sumarið 2002. Ég hef rakið, hvað þar gerðist í raun og veru. Hreinn sagði vísvitandi ósatt um það mál, sem var raunar algert smámál.
• Hinn fáránlegi uppspuni Hreins um samskipti okkar Davíðs þjónaði þeim tilgangi, sem Hreinn hefur ásamt húsbændum sínum, Baugsfeðgum, unnið að í mörg ár, og hann er að sannfæra þjóðina um, að Davíð sé duttlungafullur harðstjóri, sem hreki vini sína frá sér með ofstopa og sigi lögreglunni á óvini sína. Hreinn og Baugsfeðgar geta ekki horfst í augu við sannleikann um sjálfa sig: Hreinn gekk til liðs við Baugsfeðga vegna skefjalausrar fégirndar, en Baugsfeðgum varð stórlega á í viðskiptum, enda fékk Jón Ásgeir dóm fyrir efnahagsbrot, og þótti sá dómur þó ótrúlega mildur.
• Ég hef minnt á, að Hreinn notar DV í herferð sinni gegn Davíð og „náhirð“ hans (eins og hann uppnefnir okkur fyrrverandi samverkamenn sína, Björn Bjarnason, Gunnlaug Sævar Gunnlaugsson og Kjartan Gunnarsson). Sigurjón M. Egilsson, fyrrverandi ritstjóri DV, hefur staðfest við mig, að Hreinn hafi mikil afskipti af ritstjórn blaðsins og skrifi margt nafnlaust þar, og kveðst Sigurjón raunar eiga mörg tölvuskeyti því til staðfestingar.
• Ég hef rifjað upp (og Hreinn ekki mótmælt) því, að Hreinn kvaðst geta gert mig ríkan mann, ef ég legði smáræði með þeim Baugsfeðgum í kaupin á Arcadia árið 2002. Þeir feðgar töldu Davíð Oddsson einu hindrunina, sem stæði í vegi fyrir því, að þeir gætu látið greipar sópa um íslensku bankana (eins og þeim tókst síðar með alkunnum afleiðingum, þegar Davíð var hættur þátttöku í stjórnmálum). Eflaust hafa þeir viljað, að ég hefði einhver áhrif á Davíð í þessu efni.
• Hreinn taldi sig geta komið höggi á mig með því að skýra frá því, að ég sendi honum þrjú tölvuskeyti í júlí og ágúst 2008. Hann virðist að vísu vitna í þessi skeyti mín eftir minni, en ekki hafa þau tiltæk, því að hann fer ónákvæmlega með sumt úr þeim: Ég bað hann til dæmis ekki að skrifa rektor bréf, og því síður gerði ég það í nafni gamallar vináttu okkar.
• Í þessum tölvuskeytum tók ég hins vegar undir það, sem Hreinn hafði skrifað í DV (undir nafni Reynis Traustasonar) 18. júlí 2008, að Stefán Ólafsson hefði gerst sekur um alvarlegan trúnaðarbrest, þegar hann skýrði ritstjórum Morgunblaðsins 8. maí 1996 (samkvæmt dagbók Matthíasar Johannessen) frá niðurstöðum skoðanakönnunar, sem félagsvísindastofnun Háskóla Íslands hafði gert fyrir einn vin Davíðs Oddssonar. Þá var Stefán forstöðumaður félagsvísindastofnunar.
• Þessi vinur Davíðs var Hreinn Loftsson, svo að honum var málið skylt. Mér fannst framkoma Stefáns vítaverð. Hreinn svaraði mér því til í tölvuskeyti 21. júlí, að hann væri sammála mér um Stefán, en teldi ekki rétt að halda málinu áfram. Ég komst á sömu skoðun eftir nokkra umhugsun, aðallega af tillitssemi við samkennara mína í félagsvísindadeild.
• Af einhverjum ástæðum segir Stefán Ólafsson ekki orð um þetta alvarlega trúnaðarbrot sitt í viðtali við Pressuna. Það er síðan rangt, sem hann segir þar, að ég hafi hótað honum einhverju á kaffistofu félagsvísindadeildar í Odda. Mér finnst ótrúlegt, hvernig hann vitnar í tveggja manna tal og fer rangt með. Ég gæti rakið hér, hvað Stefán hefur sagt við mig á sömu kaffistofu, og er það ekki allt honum til sóma, en mér dettur ekki í hug að kveinka mér undan tali hans og síst opinberlega.
• Það er líka ósatt, sem Stefán Ólafsson segir í Pressunni, að ég hafi sent einhverja menn á fund rektors til að kvarta undan honum. Ég hef hins vegar eins og margir aðrir haft af því spurnir, að þrír af virtustu prófessorum Háskólans hafi gengið á fund Páls Skúlasonar rektors, væntanlega haustið 2003, og látið í ljós áhyggjur af því, hvernig Stefán misnotaði svokallað Borgarfræðasetur, sem hann veitti þá forstöðu, í áróðri sínum fyrir Samfylkinguna. Sú heimsókn var ekki undan mínum rifjum runnin, þótt ég telji fullt tilefni hafa verið til hennar, sé rétt frá hermt.

(Nú hefur Hreinn Loftsson birt þessi skeyti í blaði sínu, DV, og sést þar, að ég fór rétt með efni þeirra og hann rangt (þrátt fyrir villandi lestrarleiðbeiningar blaðsins). Ég spurði hann, hvort hann ætlaði að kæra Stefán til siðanefndar háskólans, en bað hann ekki um að kæra hann til rektors. Því síður bað ég hann um að gera eitthvað í nafni gamallar vináttu, heldur rifjaði aðeins upp, að ég hefði á sínum tíma, þegar við vorum vinir og samverkamenn, mælt með Stefáni til að gera skoðanakannanir.)